Uciekają nam mrówki
Z zegara,
Może myślisz, że jestem
Już stara.

Uciekają planety
Spod nóg.
To jest kwestia
Dziurawych podłóg.

Uciekają nam słowa piosenki,
Ujawniają się nowe wciąż lęki.

Nie opuścił nas tylko ni razu
Kot zwinięty w rogu obrazu.

Dobrochna Kołoczek

Aaron do Mojżesza

 

Widzisz tę grdykę na szyi?

To ona stała się strażniczką moich słów,

Gwardzistką czułej mowy.

Każde "kocham", każde "ja ciebie też",

Które ugrzęzło mi w gardle, bracie,

To przez nią –

Przeklętą zwiastunkę męskości.

 

Nasz przodek, Adam, skazał nas na kamienne trzewia,

Mojżeszu, uderz w skałę,

Niech popłynie woda.

Niech popłynie i obmyje Ojcowiznę,

Na której milczenie wciąż krwawi.

          

Aaron Abak

Sztuka zmian

 

Jestem witrażem wszystkich,

których myśli zostawiły na mnie ślad.

Jestem rzeźbą ich uczuć i wad,

złudzeń i marzeń dalekich i bliskich.

 

Przez barwne szkła mych dłoni

wspomnienie wlewa się światłem

i kroczy iskrami po twarzach - to oni!

Ci, którzy mnie dotknęli umysłu mocą

a nie ckliwych szeptów banałem.

Ci, co lali kolor w myśli mych truchła- 

to im posągiem się wzniosłam.

 

Myślę więc czasem, dojrzałą nocą,

jak zmiana otula człowieka woalem:

trwać przy kimś znaczy poddać się

wpływom jego pędzli, farb i czucia,

ale też samemu niczym szalem

owinąć się subtelnie wokół duszy.

 

Dlatego też jego niewymuszony żart

czy jej śmiech perlisty, co serca kruszy,

wszystkich mych wspomnień palce

formują mnie z gliny zapatrzenia.

Muzyka ich pradawnych głosów

przenika bezradną mą świadomość

i na rozstajach zgubionych myśli 

przechodzi miękko w łuki mych kościołów.

 

Jagoda Radke

Prawdziwi

rodzinie Ulmów

Taboret, na którym oznajmił,
że uratuje cały świat,
doskonale pamięta
stanowczą radę prawdziwego bohatera,
żeby zacząć tu i teraz.

Koc, który przykrywał obie,
gdy zapytała, po co kochać,
doskonale pamięta
czułą odpowiedź prawdziwie kochającej,
że nie da się przeżyć bez miłości.

Kawa, której smak
chcieli poznać zbyt wcześnie,
doskonale pamięta
rozsądne słowa prawdziwych smakoszy życia,
że życzeniom daleko do wolności.

Strych, którego oddech
przyspieszał w rytm idących kroków,
doskonale pamięta
głosy sumienia prawdziwych ludzi,
zagłuszające śmiertelny strach.

 

Aneta Żak